COPACABANA - ISLA DEL SOL ( 25 MEI - 30 MEI 2016 )

Na een hurry-hurry ontbijt, een taxirit in de file van La Paz bereiken we, net op tijd, de busterminal van La Paz. We reizen vandaag door naar Copacabana, onze laatste reisstop in Bolivië. Het eerste deel van de rit rijden we door een vuile buitenwijk van Alto, het is één grote bouwwerf met veel onafgewerkte constructies. Het tweede deel is heel mooi: we rijden langs en over bergen met af en toe zicht op het Titicacameer. Na 2 uur rijden moeten we de bus uit, want we moeten allen het water over. Wij, de toeristen, worden met motorbootjes naar de overkant gebracht terwijl de bus op een groot vlot rijdt en naar de overkant wordt gebracht. Hilarisch! En zo komen we in Copacabana, een klein stadje aan de

oever van het Titicacameer, het hoogste bevaarde meer ter wereld! Copacabana ligt op 4000m hoogte, even hoog als Tibet in de Himalaya. Alleen ligt hier een immens zoetwatermeer van wel 175km lang, deels in Bolivië, deels in Peru. We zijn meteen verkocht door de ontspannen en gezellige sfeer! We vinden een kamer in Hostel Sonia, gaan wat eten en verkennen het stadje. De volgende dag gaan we bij een lokaal restaurantje aan het water forel eten, regelen onze boottickets naar Isla del Sol en maken een mooie wandeling langs het immense meer. 26 mei is hier een vrije

dag...langs de oever van het meer zitten veel gezinnen en koppeltjes te picknicken en/of te barbequeën, heel gezellig. We gaan ook kijken naar de autowijdingen voor de basiliek ! Eerst wordt de auto voor de ingang gereden en versierd, daarna wordt er een fles champagne overgespoten en dan komt de pastoor de auto inzegenen met als kers op de taart...een foto van de familie en de pastoor voor de auto. En zo is dat de ene auto na de andere. We zijn aangenaam verrast als we 's avonds Jackelien en Daniel in ons hostel tegen het lijf lopen, de 2 fietsende Zwitsers die we in Sucre al ontmoeten. Bij het avondeten babbelen we wat bij.  De volgende morgen zit Martien op de pot (titikaka), waardoor we onze tweedaagse naar Isla del Sol even moeten uitstellen. Voor mij wordt het een dagje van boodschappen doen, soep en thee maken, de blog aanvullen en veel hollen van beneden naar het derde verdiep, waar onze kamer is. De volgende dag is Martien al weer de gouwe ouwe! Vanuit de havenplaats nemen we "s morgens de boot naar Isla del Sol, volgens de Inca's de geboorteplaats van de zon. Het is een groot eiland in een nog grotere zee, euh.. meer (maar het is echt zo groot dat het op de zee lijkt). Na een boottocht van 2 uur komen we op de Noordkant van het eiland, waar een klein gehucht is. Hier rijden geen auto's of moto's en is er geen wifi, het

straalt rust en vredigheid uit. In de namiddag stappen we naar een Incasite in de buurt. We vinden er een offertafel en de restanten van een oud Incadorp tegen de helling. We zijn onder de indruk ! 's Avonds is het rustig in het dorp. De enkele toeristen die er nog zijn , zitten allen samen in het enige restaurant met voor allen hetzelfde menu...forel met friet en rijst. We hebben het gevoel dat we hier nog verder weg zijn dan we al weg zijn. De volgende morgen hiken we over het bergachtige eiland naar het Zuiden, soms heel pittig, maar altijd met een prachtig zicht op de andere eilanden en de witte besneeuwde bergen ver weg. Het pad gaat tussen verschillende bergtoppen op en neer. In de late namiddag bereiken we het gehucht Yumani, in het Zuiden. De zon en de

wind bakt op ons in. Ik krijg door de weerkaatsing van het zonlicht opnieuw last aan mijn ogen (en dan nog met mijn zonnebril aan).We vinden een kamer bij een ouder koppel die enkele kamers verhuurt. We worden helemaal zen als we hen bezig zien. Yumani is nog een echt bergdorp...de hoofdweg is een slingerende keienweg naar omhoog. Ook hier geen auto's of brommers of wifi. We zien voortdurend bepakte ezels die goederen naar boven brengen. We gaan vroeg slapen, want om 18u30 is het donker, wordt het heel koud en valt het leven hier stil. We zijn enige toeristen in het lokale restaurant. Yumani ligt boven op de bergheuvel, waardoor we de volgende morgen de keienweg helemaal moeten afdalen tot het haventje. Tegen de middag zijn we terug in

Copacabana, regelen ons busticket naar Puno, halen onze grote rugzakken op en gaan eten. We vinden op het laatste moment een Nederlandse Mastercard in een ATM, en lopen vlug nog de straat af op zoek naar de eigenaar. Maar jammer genoeg niet gevonden, we sturen morgen een mail naar de bank. We moeten weg, de bus wacht niet. Op de bus vullen we allerlei formaliteiten in om de grens over te geraken, dan de bus af en stempel halen bij de " Migrations " aan Boliviaanse kant en onze laatste Bolivianos omwisselen in Peruaanse Sol. We gaan te voet de grens over (waar onze

bus ons opwacht ). Nog een stempel halen aan de Peruaanse grens en dan...op naar Peru! Dit verliep heel vlot.