LA PAZ ( 1 MEI - 4 MEI 2016 )

We vliegen via Colombia (3 vlieguren) naar La Paz (3 vlieguren). We landen 's nachts om 3 uur in de hoogste commerciële luchthaven van de wereld. De luchthaven ligt op 4.061m boven de zeespiegel. We doen een poging tot ongemakkelijk (niet) slapen in de luchthaven in afwachting van het daglicht. Bij dageraad laten we ons door een taxi naar de stad brengen. We hebben weinig zin om de hele stad af te dweilen en nestelen ons in hotel Sagarnaga, gelegen in het oude stadsdeel.Thuis is het feest voor ons Fran. De slaaploze nacht, het feest met onze geliefde familie missen, de slechte skype verbinding zorgen toch even voor een emotioneel moment.

Het voelt goed aan dat na onze rust Selien en Sander ons een week komen vergezellen. De hoogte speelt al heel snel parten. Filip heeft het al oud gekende bonke bonke gevoel in zijn hoofd en ik heb braakneigingen en rillend koud. Ze zijn zo lief in het hotel om ons een extra kacheltje aan te bieden. Na enkele uurtjes rust gaan wij heel smakelijk eten. Quinoa is een streekgerecht en de quinoa soep smaakt overheerlijk.
In de loop van de dag verdwijnen de klachten maar we weten dat we het zeer rustig moeten houden om de hoogteziekte klachten te minimaliseren. Onze hoofdactiviteit is wachten op Selien en Sander bij enkele kopjes coca thee. We knabbelen ook coca blaadjes, gemengd met een katalisator. Vele

Bolivianen kauwen coca bladeren om energie te hebben. Coca kauwen is ook een remedie  tegen de hoogteziekte, de blaadjes smaken  een beetje als groene thee. Rond 18u zijn wij 'o zo blij' om Selien en Sander een stevige grote welkom knuffel te geven. Zij hebben er ongelooflijk veel reisuren op zitten en wij misten veel slaap dus zullen we geen grote bergen meer verzetten. Zij worden onze buren in het hotel. Al onze winterspullen worden bovengehaald. De temperatuurverschillen zijn enorm. Overdag heldere blauwe lucht en stralende zon met aangename temperaturen maar 's avonds bittere vrieskou. De lucht voelt zeer droog aan. Onze jonge reiskompanen hebben weinig last van de hoogte,

wellicht door het reizen met de bus? Maar wij hebben geen nachten om 'U' tegen te zeggen. Onze eerste dag samen is en regeldag. Het oude stadsdeel in La Paz is zeer gezellig. Leuke straatjes waar vele mooie spullen worden verkocht. Kleurrijke wollen alpaca truien, alpaca wol, juwelen. Beetje gekke vertoning dat de meeste madammen met een bolhoed rond lopen, een lange zeer wijde rok, wollen sokken tot net over de knie, beenverwarmers en een open sandaaltjes (tjes...want ze hebben kleine voeten) met een laag hakje. Niet meteen onze smaak. We leren elke dag bij, ook in La Paz. Sander wil een alpaca trui kopen maar die trui leek net iets te klein. Hij krijgt van de verkoper de gouden tip om de trui in koud water te wassen zo zal hij wel passen???

Sander laat zich niet vangen en zoekt wel naar een maatje meer. We willen graag de death road fietsen maar het is moeilijk om de knoop door te hakken omdat wij niet weten hoe snel we ons kunnen aanpassen aan de hoogte. Maar we willen dit zo graag met ons 4tjes doen en we gaan ervoor. We regelen ook een 4daagse naar Salar de Uyuni. Wat een leuke vooruitzichten! Voor de death road moeten we vroeg uit de veren en worden we met een jeep tot op 4.700m gebracht. Wat een amazing uitzicht, putteke winter kou. De mountainbikes worden van de jeep gehaald en wij krijgen

onze beschermkledij. Het is een beetje zoeken (voor de 1 al meer dan de (S) ander) om de beschermkledij aan te trekken. De road is echt niet voor mietjes maar met de nodige voorzichtigheid kan iedereen die weg afdalen. Het eerste deel is asfaltweg en hierna piste. Enkele jaren geleden was de piste de verbindingsweg naar Coroico. Er is slechts plaats voor 1 voertuig vandaar de naam 'death road'. Er verloren heel veel mensen hun leven op die weg want de rand van de weg is loodrecht naar beneden. Nu is er aan de andere kant van de bergen een bredere asfaltweg aangelegd. Wij rijden met onze fiets braafjes aan de rechterkant.
De weg daalt tot op 1.700 m en we starten in de vrieskou en rijden naar de tropische warmte. De vegetatie veranderd

voortdurend. De natuurpracht is ongelooflijk schoon en we beleven samen een echte WAAAAW dag. Op het einde hebben we 65 km in de benen en we zijn apentrots dat we dit samen hebben gereden. We doen het rustig aan voor onze laatste La Paz dag. Op het gemakske op staan, beetje keuvelen samen. We nemen de telefriek om La Paz vanuit de hoogte (4.095m)  te bekijken. Wij vinden La Paz best een aardige stad, bakstenen huizen. Alles is een geheel tussen de groteske bergen van de Andes. De hoogteverschillen zijn enorm in de stad en het is puffen en blazen om ergens te geraken.We gaan nog langs in het buro waar we onze death road boekten. We krijgen elk een CD en een t-shirt van onze helse rit. (Is trouwens zo voor elke organisatie).

Om 20u nemen we de nachtbus naar Uyuni.