SANTIAGO DE CUBA * BARACOA ( 20 - 27 MAART 2016 )

We zijn zoals altijd een uur voor vertrek in het busstation in Trinidad. Het gereserveerde ticket moet omgeruild worden voor het officiële busticket en dit is zeer tijdrovend. Tijdens het wachten komt er een nieuwsflits binnen van België. Zeer foute attaque, verder weinig details maar het voelt niet goed aan. De komende dagen betuigen vele Cubanen hun deelneming als ze horen dat wij Belgen zijn….. De busrit van Trinidad naar Santiago de Cuba duurt 13 uren met slechts stops van 5 minuten, we zijn blij dat we droge pistoleekes kochten.

Santiago de Cuba voelt niet meteen  aan als de place to be. Het is er pokkeheet, de mensen komen dan vooral op straat eens de zon onder is.  Het is zeer druk door de vele brommers, de aftandse bussen en de oldtimers. De hele stad ruikt naar de uitlaatgassen. Vroeger was Santiago de hoofdstad en is gekend om zijn muziek en danssferen. Wij vinden ’s avonds een leuke kroeg en genieten er van de muziek en de sfeer. Mensen beginnen spontaan te dansen. Zeer sympathiek dat de waard trakteert met enkele lekkere pralines. Dit blijkt dan toch geen traktaat te zijn als we de rekening krijgen. De sloeber !
We willen graag ons gereserveerde busticket wijzigen om een dag  langer in Baracoa te blijven
 “No possible”  zijn de enige woorden van de enige onsympathieke Cubaan in Cuba.         

 Het is een mooie rit naar Baracoa doorheen de bergen. Onderweg een halte om een Cucuruchu te kopen. Een lekkernij met kokosnoot, appelsien, honing en ?? gewikkeld in een bananenblad. Ook de enige streek in de wereld waar die lekkernij te koop is. De lokalen boffen maar dat er een bus  stopt. Maar het is hen gegund, zeer lekkere zoetigheid.


 

Baracoa is een plaats naar ons hart, mooi en een  gezellige sfeer.  Bij Marilyn krijgen we een hartelijke ontvangst. We moesten wel even op zoek naar haar, want Rafaël stuurde ons naar een vriend van hem en in die casa hadden we niet meteen een goed gevoel. Maar wie zoekt die vindt. We gaan ’s avonds nog even op stap en belanden in Casa de la Trova. Daar weer muziek en ik word uitgenodigd om een salsa stapke te zetten. Niet vanzelfsprekend om dit op hun ritme te doen. Wel zeer leuk.


Het is aangenaam vertoeven in Baracoa omdat er steeds een zeebries waait. Die bries is graag meegenomen als wij een dag op
stap gaan om de omgeving te verkennen. Gewoon rondwandelen is een leuke bezigheid. Er staan veel kleine koloniale huizen in de schilderachtige en aardige straten. We informeren via Cuba tours om een daguitstap te maken want we willen graag een cacaoplantage bezoeken. Als Marilyn dit hoort doet ze ons het voorstel om dezelfde trip te doen met een vriend van haar, en dit voor de helft van de prijs ( zwart geld in Cuba ? )
Daar zeggen wij geen 'neen' tegen . Het is een leuke dag. Op de cacaoboerderij krijgen we uitleg over het procédé om lekkere chocolade te maken van cacaobonen.






We doorkruisen het mooie landschap vol cacao-, palm,- en bananenbomen. We houden halt in een dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Voor het embargo leefden de mensen weelderig maar hun toestand veranderde naar een zeer sober leven, wat
overduidelijk te merken is. Na het embargo bleven de Amerikanen weg om hun bananen en cacao op te halen met hun cargoboten. Met twee lokale damesgidsen ( die natuurlijk ingang vragen...zwart geld ? ) maken we een wandeling in een natuurreservaat. De ene maakt me al snel tot vriendin en vraagt of ik Spaans spreek. Ik ben zeer trots om te zeggen " poco, poco ",maar amai daar krijg ik al snel spijt van! Ze zaagt me de kleren van mijn lijf. Volgens hen leven ze in absolute armoede in hun kleine vissershuisjes, maar ze verdienen wel 7 cuc ( ongeveer 7 euro ) aan elke toerist die ze gidsen ! In de Rio Yumuri neem ik een frisse duik. We krijgen even een 'vogelspotgevoel' als we een klein kolibrietje zien vliegen naar haar mini-nestje. De tijd vliegt snel en de Baracoa dagen vliegen dus ook zo voorbij.

De busrit naar Havana is te ver en we keren via Santiago de Cuba terug. We willen  ook wat cultuur mee pikken en willen graag het museum van de Bacardi rum en carnaval bezoeken. Als we de weg
vragen worden we telkens in compleet andere richtingen gestuurd. Het ene museum werd een cinémazaal. We geven ons voornemen op en snuiven wat sfeer op in de straten. We sluiten af in bar Bohemia waar er weer muziek wordt gespeeld.
Om 23u houden wij het voor bekeken. Wat we niet kunnen zeggen van de anderen, er is overal muziek te horen en er is veel volk op de been.