LAGO DE ATITLAN ( 2 - 8 APRIL 2016 )

 

 We nemen de shuttle bus tot Panajachel, één van de stadjes aan het meer Lago de Atitlan. Het kratermeer is omringd door vulkanen en is onvoorstelbaar mooi. Wij zijn niet de enigen die dit weten!. Als we uit de bus stappen is het zeer druk. We zoeken een kamer en vinden er één bij Mario's guesthouse.
 

De Calle Santander is 1 kleurrijke streep van Maya's die hun collectie van stoffen en ander handwerk proberen te verkopen, dit met een geduld om U tegen te zeggen, want het aanbod is enorm groot en de vraag beperkt. De oude kern voor de lokalen is eerder somber en zeer druk.
Met een bootje varen we 4 km verder naar het dorpje Santa Catarina Palopo. Er wonen rond het meer veel verschillende Maya volkeren. Per volk dragen de dames typische kledij. Een soort rok met een kleurrijke schort daarboven en een bloes.  Bepaalde dragen een haarband of strikken in het haar.

In Santa Catarina is blauw een hoofdkleur in de kledij.  De dorpen zijn klein en we hebben niet veel tijd nodig om er rond te kuieren.
's Avonds wandelen we langs het meer. Het is prachtig om de zon te zien ondergaan.
Filip sukkelt al eventjes met zijn gezondheid. Dit is een reden om het kalmer aan te doen. Lange wandelingen, grensverleggende activiteiten zitten er momenteel niet in. We proberen te genieten van wat er zich ter plekke aandient.Een meer, water, bootje varen zijn hiervoor ideaal.

We weten van horen zeggen dat er in San Pedro La Laguna een tjieler sfeertje is en varen met de boot tot daar. We settelen ons in casa Elena. Dit dorp ligt aan de voet van de vulkaan San Pedro. We zullen dit aan de lijve ondervinden. Elke stap die we daar zetten is ferm omhoog of ferm naar beneden. Het meer ligt aan ons voeten. Ik ben een zwemmer en duik met een grote regelmaat het water in, Filip is eerder een rand gevalletje en bekijkt het meer dan ook van die kant. Hier wordt het water voor alles gebruikt, recreatie, was en plas, vervoer naar de overkant. We hebben hier een leuke tijd.

Het volkske dat er rondloopt is een mengelmoes. De gewone backpacker (wij steken onszelf in die categorie), de lokalen die er winkeltjes hebben en kleinschalige eethuisjes (waar we super lekker kunnen eten) en de ???? Ik weet niet welke naam ik die jongeren moet geven maar ze willen wellicht een soort hippie zijn? Ze dragen geen schoenen, beginnen vanuit het niets te dansen op straat als ze muziek horen, lopen stoned rond en  hun haartooi is al niet te beschrijven. Iedereen is vrij maar als je het ons vraagt passen ze niet in het Guatemala plaatje.

Een andere dag varen we naar San Marcos. Zeer mooi en sfeervol maar het heeft 2 kanten. Vlakbij het meer wordt een straat ingepalmd door hen die alles aan de man/vrouw willen brengen in verband met allerlei soorten massages, holistische kruiden,....gezellig en zeer rustig maar geen zaakjes door lokalen. Zij  verkopen  op straat hun armbandjes, tassen, fruit.

Iets hoger op ligt het echte Mayadorp. Wij gaan daar lekker eten. Dit is een tijdverdrijf op zich. De dame des casa begint eraan nadat we onze bestelling doen en ze heeft veel werk om alles te bereiden. Ze moet ook een paar keer het huis uit om waren bij te kopen. Het is een zeer bescheiden vrouw en als ik vraag om een foto te nemen ziet ze dit niet zitten. Ze houdt haar handen voor de ogen....pas als ze merkt dat dit niet mooi is mag ik een kiekje van haar nemen. Ze is zo enorm rustig en heeft een zee van tijd.

Dit is iets wat ons enorm opvalt als we contact hebben met de mensen, alles speelt zich in een slow motion tempo af. We kunnen er iets van leren. Met ons Spaans geraken we een beetje onderweg maar als zij onder elkaar praten begrijpen wij er geen woord van. Maya's hebben per volk een eigen taaltje Tz'utujil, Kaqchikel, Tz'atab'al, Epetik,...
We gaan een laatste keer eten in Casa Mexicana. De overheerlijke burrito smaakt ons elke keer weer opnieuw.