Grensovergangen zijn altijd spannend, maar deze van Ecuador naar Colombia is wel extra spannend! Deze grensovergang is algemeen bekend als een gevaarlijke overgang voor diefstal, overvallen, drugs in je bagage stoppen,...en dit aan beide kanten. Daarnaast zijn er in Colombia al meer dan een maand stakingen bezig van vrachtwagenchauffeurs die het verkeer overal in het land proberen plat te leggen. Dat belooft! We zijn op onze hoede! De doorreis, via de grens, gaat in 5 etappes. De eerste begint 's morgensvroeg al met het stappen naar de Panamerica, een route van Mexico naar Patagonië, waar de bus ons aan de halte van Otavalo oppikt. Tegen de middag zijn we in 
Tumbes, de laatste stad voor de grens met Colombia. We nemen een taxi die ons 20 minuten later afzet bij het Ecuadoriaanse douanekantoor. Het is even onze beurt afwachten in de lange rij. Een uurtje later staat de uitreisstempel in ons paspoort en kunnen we te voet de grens over naar de Colombiaanse douane. We zijn verrast, want zonder ook maar één papier in te vullen zet de Colombiaanse ambtenaar een inreisstempel in ons paspoort. We voelen ons veilig en op ons gemak, geen sfeer of spoor van criminaliteit! Een microbusje brengt ons naar het eerste Colombiaans dorpje, Ipiales. Onze laatste etappe is een busrit van 2 uur naar Pasto! Langs de weg staan overal soldaten en 
politie. We komen zonder enig probleem aan in Pasto. We kiezen ervoor om 's zondags te reizen, omdat alles dan toch gesloten is. Nadeel is natuurlijk dat ook de restaurants, winkels,...gesloten zijn. Pasto is niet veel zaaks. De volgende dag reizen we door naar Popayan, "la Ciudad Blanca", de mooie witte koloniale stad. Deze stad heeft een belangrijke rol gespeeld in de Colombiaanse geschiedenis en werd door een aardbeving bijna volledig verwoest. Daar is nog weinig van te merken...de stad is een pareltje van parken en mooie witte gebouwen, leuk om door te wandelen maar we hebben 
het vlug gezien. We beseffen nog maar eens dat wij geen stadsmussen zijn. De volgende dag nemen we de bus en bezoeken de traditionele markt van de indigenas, de Guambiano-indianen in het bergdorp Silvia. Elke dinsdag komen ze vanuit de omliggende heuvels hun waar verkopen op de markt. De Guambianen zijn nog met 20.000 en spreken een eigen taal. Het voelt vreemd aan, we hebben het gevoel dat we in een andere wereld beland zijn en dat we hier de vreemde eenden in de bijt zijn...iedereen draagt nog de traditionele kledij, zowel mannen als
vrouwen, jong en oud. De vrouwen hebben een grappig page-kapsel. Om het kwartier komt, met veel getrom en getoeter, een prachtig-versierde vrachtwagenbus uit één of ander dorp toe. We worden aangesproken door Freddy, die ons wil gidsen door de vallei van de Guambianen. We gaan er, samen met nog 6 Colombianen en 3 Oostenrijkers, op in en rijden met een jeepbus de vallei in. We hebben al vlug door dat Freddy er liever een leuke familie-uitstap van wil maken dan een gidstour. We stoppen bij een forellenkwekerij = restaurant), een
energetische rots (= marktkraampjes), en top of de bill...Freddy wil er de leute inhouden en zingt , samen met alle Colombianen enkele hits van Colombia. Daarna jodelen onze Oostenrijkers er op los en dan...is het aan ons, de Belgen, en zingen Martien en ik in koor " 'k zag 2 beren broodjes smeren", waarna een daverend applaus komt. De Colombianen genieten er duidelijk van (wij iets minder!). Na de lunch, we hadden het kunnen weten... lekkere forel, rijden we terug naar Silvia. We hadden hier een fantastische dag! Ook een trek naar de top van de
vulkaan Puracé, in de buurt van Popayan, staat op ons programma. We zijn ontgoocheld als we horen dat deze tour niet meer georganiseerd wordt. Op eigen houtje is het, qua vervoer, niet te doen. Jammer, maar helaas... We besluiten om morgen verder te reizen.
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten