We zijn blij
dat we vandaag nog de bus genomen hebben naar Puno. Op de bus horen we dat dit
de laatste bus naar Puno is. Morgen en overmorgen is er strike ( staking ) en ligt alles plat. In de late
namiddag bereiken we Puno. We vinden een leuke kamer in hostel Inkarest. Als we
de volgende dag naar de haven wandelen, om te informeren voor een bootrit naar
de eilanden, is de strike heel duidelijk: op alle kruispunten liggen
glasscherven en stenen waardoor verkeer onmogelijk is. Een betogende groep
mensen scandeert luid door de straten hun eisen. De mensen pikken het niet
langer
dat enerzijds de rekening voor water en elektriciteit in hun district
duurder is dan in andere districten en anderzijds dat bedrijven het Titicacameer vervuilen, wat voor
de ganse gemeenschap gevolgen heeft. In Puno is alles dicht en geen auto op
straat. We regelen een boottoer in ons hostel. Als de zon onder is gegaan wordt
het hier heel koud ( het vriest ’s nachts tot – 7 °C ). Gelukkig hebben we ons
thermisch ondergoed bij! We slapen met een slaapmuts op ( letterlijk! )
De volgende
dag stappen we naar de haven, checken in en vertrekken meteen naar de
Uros-eilanden, iets waar we al lang naar uitkeken ( we zagen er op tv een
reportage over ). De Uros-indianen werden lang geleden verdreven door de Inca’s
en moesten genoodzaakt op het water gaan leven. Nu nog steeds wonen 90 families
op hun zelfgemaakte rieteilanden. Deze eilanden bestaan enkel uit dikke lagen
riet uit het meer en worden aan de bodem verankerd. We bezoeken één van de families
op hun rieteiland en zijn meer dan onder de indruk van hun eenvoudige leven .
Alles is van riet…de grond, hun huizen, hun boot,…Ze leven van de
verkoop van
vis en het toerisme. Hun leven is heel basic. De president van de Uros-indianen,
een heel rustige man, vertelt over het leven op het eiland. We nemen afscheid
van deze familie en varen verder.
Meer dan 2uur
later bereiken we het eiland Amantani. Dit eiland ligt heel geïsoleerd van de
bewoonde wereld en wist hun eigen tradities, gewoontes en klederdracht te
bewaren. Hier zijn geen hotels, restaurants of wifi ,we logeren bij een
gastgezin. Aan de kade worden we opgewacht door onze gastvrouw, mama Basielia
die ons samen met nog een ander koppel meeneemt naar haar huis. We krijgen elk
een kamer en lunchen samen. Hun huisje is heel armoedig…de grond en de muren
zijn van aangestampte aarde, de keuken bestaat uit één kast en een tafel met
kookvuur...Wat zijn wij toch verwend! In
de late namiddag bezoeken we de tempel van
Pachamama en Pachapapa ( Moeder en
Vader aarde ) , 2 heilige plaatsen voor de Amantani, waar ze op 21 januari
altijd een groot offerfeest houden. Jammer genoeg liggen deze tempels op de
toppen van de 2 hoogste bergen van het eiland, het is dus puffen en blazen.
Maar we worden beloond voor onze moeite…we zijn getuige van een prachtige
zonsondergang. Eénmaal de zon is ondergegaan wordt het ook hier heel koud. ’s
Avonds zijn we uitgenodigd op een lokaal feest met dans en muziek. Van ons
gastgezin krijgen we aangepaste kledij: Martien een blouse met 2 rokken en een
zwarte doek en ik een poncho met muts. In het donker stappen we naar het, Gemeenschapshuis…daar
zijn nog andere toeristen samengestroomd. De band zingt uit volle
borst, ondersteund
door pamfluiten en gitaren, de toeristen drihken en dansen er op los. Het is
ons net iets “te” en na een half uurtje hebben we het gehad.
De volgende morgen nemen we al vroeg
afscheid van ons gastgezin en stappen naar de kade. Er is een lokale markt waar
we natuurlijk naartoe gaan. De boot brengt ons naar een ander geïsoleerd
eiland, Taquile. Weer moeten we stevig klimmen, deze keer naar het dorpsplein.
Daar wacht onze nieuwe gastvrouw, Gwana, ons op. Ze neemt ons mee naar haar
huis. In haar huis ligt hooi op de grond, zodat het stof van de gestampte aarde
niet teveel opwaait. We zijn de enige toeristen op het eiland. In de school is
er veel drukte…de kinderen en leerkrachten van het eiland Amantani zijn op dit
eiland om tegen de kinderen van Taquile te voetballen, volleyballen,…het is een
leuke bedoening…ons ding ! Ongelooflijk, maar iedereen ( klein en groot ) loopt
hier in de traditionele kledij ! We zijn nog meer verbaasd als we vele
tienerjongens en mannen al breiend zien rondlopen… jaja breiend! Het is de
traditie dat jongens hier breien en meisjes wol spinnen en weven. We vallen van
de ene verbazing in de andere! Alle jongens dragen een speciale muts, aan de
kleur kan je zien of ze getrouwd zijn: de rode mutsen zijn getrouwde mannen, de
rood-witte mutsen zijn de vrijgezellen. Ligt de muts links dan is hij wel al
verloofd! Dit eiland straalt volledige rust uit, het doet denken aan de
Amish-bevolking.
Zo zijn er op beide eilanden geen honden of katten, geen
auto’s of brommers…alles wordt met handenarbeid verwezenlijkt. ’s Namiddags bezoeken we ook hier de
Pachamama-tempel, heilig voor deze bevolking. De eenvoud van het leven op het
eiland laat een diepe indruk op ons na. De volgende dag varen we terug naar
Puno, een bootrit van meer dan 3 uur. In ons hostel Inkarest kunnen we douchen,
koken en maken ons klaar voor de nachtbus naar Arequipa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten