LIMA - IQUITOS ( 16 - 21 JUNI 2016 )

 

Lima is voor ons een beetje een noodzakelijke stop omdat we van hieruit de vlucht nemen naar Iquitos. We settelen ons in het oude stadsgedeelte in hotel Espana. Al bij al valt een halve dag Lima best mee. Als wij op straat komen krioelt het van de politie en allen hebben een hond bij zich met muilkorf. We weten dat de hoofdstad een meer onveilige plaats is maar dit is er echt over. Na enkele uren wordt alles duidelijk: er is een algemene evacuatie-oefening voor het geval er een aardbeving zou zijn. Dit gaat 2x per jaar door. Iedereen wordt geëvacueerd op het centrale Plaza de Armas. Drones

vliegen over ons heen, de hele stad is in beweging. Alle veiligheidsdiensten zijn aanwezig. Speciaal, wij wensen dat het enkel bij oefenen blijft en dit voor altijd. We vinden een gezellig restaurant waar we overheerlijke ceviche gaan eten. Een lekkere specialiteit. Na 1 dag Lima vliegen we naar Iquitos. Deze stad ligt diep in de Amazone en is enkel over water of via de lucht te bereiken. We hebben geen zin om 4 dagen op een boot te zitten, waardoor onze keuze snel gemaakt is. Het is een mooie vlucht: we vliegen het eerste uur boven het Andesgebergte en na de tussenlanding in

 

Pulcallpa vliegen we nog een uur over het eindeloze Amazonewoud. De aarde vanuit de lucht is spectaculair: de Amazone slingert zich als een dikke bruine kommel door het groen en de zijrivieren zijn verbonden als dunne draden. Bij aankomst in Iquitos gooit de vochtige warmte zich als een natte dweil over ons. Wat een verschil, bijna niet te geloven dat wij nog in een zelfde land zijn! De taxichauffeur die ons naar het centrum brengt heeft een vriend die amazone-trekkings organiseert. Aangezien we hiervoor in Iquitos zijn willen wij wel eens luisteren. Na enkele minuten horen en zien we dat wij niet bij de juiste persoon zijn. Hij toont foto’s op zijn pc (waarvan er vele van het net komen) die wij niet willen zien: tien mensen die een slang vasthouden, apen groot en klein op de armen van toeristen, kaketoe’s die uit de handen eten, gifkikkers die in de lens kijken, lokalen met strorokjes ? Het lijken dierentuinkiekjes, wij stellen ons de Amazone net iets anders voor. Het is ondertussen 16u, we zijn scheel van de honger en die man werkt op ons systeem. Wij hebben het niet gemakkelijk om hem het zwijgen op te leggen met zijn lachwekkende vertoning. Wij laten ons brengen naar hostel ‘green travel’. We weten dat zij trekkings organiseren en dit met alle respect voor de lokale gemeenschappen en het Amazone-leven. We

 

kiezen om met hen in de boot te gaan. Iquitos is ongezellig, doef en te veel motoriksja’s bezoedelen de vochtige lucht met hun kabaal en uitlaten. We vinden op loopafstand een restaurant waar we slechte pizza eten. De darmen van Filip hebben een baaldag en we wensen dat die toestanden weer snel beter worden. Wij gaan drie dagen wonen bij een gastgezin in het amazone-gemeenschap “Chino”. Dit dorpje ligt op 5 uren varen van Iquitos. En wij die dachten dat we al aan het eind van de wereld waren? Het is 1 uur varen met een snelle boot en aan de overkant worden we opgewacht om

dan nog eens 4 uren te varen naar Chino met een praw. We varen door het amazonewoud, we spotten heel veel mooie vogels, dolfijnen, vliegende vissen. Het is niet comfortabel zitten op de te lage banken, bij aankomst zijn we blij om de benen te strekken. Miguel en zijn familie ontvangen ons zeer hartelijk, zijn paalwoning wordt ook 3 dagen onze thuis. Chino is een leefgemeenschap van 250 zielen. De mensen zien er totaal anders uit, ze hebben een duidelijke ‘indianen-look’. We krijgen een eenvoudige maaltijd aangeboden (noedels met saus uit een pakje), wat ons smaakt. Omdat hier geen wegen zijn gebeuren alle verplaatsingen via het

 

water. Dus moeten wij weer de praw in (aj ons poep) om een pittige wandeling te maken verder in het woud. We smeren ons helemaal in met deet en bedekken ons waar we kunnen. Het heeft ons een vreemd en ongemakkelijk gevoel dat we ons niet kunnen oriënteren, we voelen ons opgeslorpt door de Amazone. Zonder Miguel zouden wij hopeloos verloren lopen. Ook hij neemt steeds een tweede persoon mee. De volgende gemeenschap woont op 1 uur varen en dan is het gedaan. Hierna enkel nog regenwoud. Op 2 dagen varen en 3 dagen stappen wonen er nog niet geciviliseerde stammen.  Miguel raadt ons af om hen te bezoeken want ze zijn agressief en doden buitenstaanders. We hadden sowieso geen plannen. We spotten vele vogels, apen, een luiaard en ook een familie kleine aapjes, de kleinste soort ter wereld. Ze blijven hoog in de bomen op veilige afstand. Miguel heeft oog en oor voor de omgeving. Hij hoort en ziet dingen die wij nooit kunnen ontdekken. We zien enkel bomen, struiken maar voor hen zijn het kruiden, geneesmiddelen, voeding. Er leven nog jaguars maar die zijn bang en houden zich schuil. (oeffe) We kunnen bij onze terugkomst ons zweet niet afspoelen want er is geen stromend water. Miguel is de chef van het dorp, hij heeft een generator die ’s avonds 2 uurtjes elektriciteit produceert. Hij heeft ook een

satelliet-telefoon en daar wordt gretig gebruik van gemaakt door alle inwoners. Eens het donker is valt er niet veel meer te beleven en we gaan  vroeg slapen. Om 6u komt de zon op en is er al snel weer leven in de brouwerij. We krijgen het meest speciale ontbijt ooit: gebakken vis met een zeer droge gele bal, gemaakt van ajuin, maïsmeel en een niet te eten bananensoort. De rijst van de voorbije dagen, het droge eten werkt wel herstellend voor de darmflora van Filip. We gaan weer op amazonetocht. Alles is nieuw voor ons: de geuren, de kleuren, de geluiden, de insecten van het woud. We

stappen 5 volle uren en keren kort na de middag terug. We zijn helemaal bezweet en hebben nood aan een schoonheidsbeurt. We wassen ons in de amazone, alhoewel het niet vanzelfsprekend is om een stabiel plaatsje te vinden. Filip gaat welgeteld 1 seconde het water in en is er al even snel weer uit want een vis(je) geeft hem een hap(je). Poedelnaakt en ons inzepen met lekkere geurende zeep is  voor alle insecten van Chino en omstreken het ideale moment om ons te proeven. Na onze wasbeurt zitten we vol beten (ik nog meer dan Filip want mij lusten ze echt rauw) en de jeuk is catastrofaal. Een amazone-herinnering die we niet snel kunnen vergeten. In de namiddag is er voetbal tussen “Chino” en “Nueva vista”, een

andere leefgemeenschap voor ‘el dia de papa’. Er hangt een leuk sfeertje en iedereen is buiten. Wij rusten wat in de  hangmat en supporteren als Miguel voetbalt. ’s Avonds maken we nog een wandeling. Het woud is totaal anders in het donker: andere geluiden, andere dieren. Voor geen miljoen zouden wij die wandeling alleen durven maken. Heel moe en Amazone-voldaan gaan wij slapen. De laatste morgen krijgen we zoutkoekjes als ontbijt en varen we het woud in. We gaan kaaimannen spotten in het gebied. Het water staat laag en het is eerder een takkentrektocht met de praw. Het is een nog kleinere (nog lastiger zitten) praw, deze keer moeten ze roeien. Het gebied is prachtig. Bomen waarvan de zijtakken in het water hangen en opnieuw een boom vormen.

Pure schoonheid. Het waterniveau is na het regenseizoen al 5m gezakt, wat duidelijk te merken is aan de stammen van de bomen. Dit is ook de reden dat ze in paalwoningen leven. Ondertussen is het winter en droogseizoen en kunnen ze te voet stappen van woning naar woning. In het regenseizoen is het varen geblazen en staat alles onder water. We spotten kaaimannen, dus een geslaagde speurtocht. In de namiddag nemen we afscheid van ons gastvrij gezin. Wij hadden er een fijne tijd maar maken de bedenking dat wij onmogelijk zouden kunnen leven in dit gebied. Het is compleet afgelegen en er is zero comfort. Ze gebruiken water uit de Amazone. Ze koken dit wel maar het heeft altijd een theekleurtje,  dus even verstand op nul als we het aangeboden krijgen. We

varen 3 uren terug want het is stroomafwaarts. Meer dan genoeg voor onze pijnlijke kanozitpoep. We moeten bij aankomst wachten tot de overzetboot vol is en hij vaart sowieso om 16u terug. We worden helaas in ‘tzak gezet. Als we even voor vier uur terugkeren is de boot zogezegd vertrokken? Een bootman biedt zijn valse diensten aan en wil ons voor een dure prijs met zijn speedboot naar de overkant brengen. Ondertussen komen de dagelijkse onweerswolken aangedreven en gaan de hemelsluizen open. Een tropische bui om ‘U’ tegen te zeggen. De rustige amazone wordt een

kolkende rivier en boomstammen drijven over het water. Jean-Claude, een medereiziger, onderhandelt ondertussen met de bootman. Als de natuur zijn rust wat terugvindt kiezen we toch voor de speedboot. We hebben geen andere keuze. Die tocht wordt de meest enge vaart van ons leven. De bestuurder vertrekt zeer brutaal en onmiddellijk in volle speed. Wij maken even een flauwe grap dat het boksbootje varen is. Maar dan merken we dat hij in slaap dreigt te vallen omdat hij ladderzat is. We hebben geen moment rust meer en het angstzweet breekt ons uit. Hij heeft een onverantwoord vaargedrag en raast aan 6Okm/u over het water. Hij ontwijkt op beangstigende wijze de drijvende boomstammen. We wisselen bange blikken met elkaar. Hij

heeft een zeer wisselend vaargedrag en wij zijn zeer opgelucht als we veilig en wel aan wal geraken. Hij krijgt van een verpleegster die ook mee was een ferme preek en van mij ook een zeer onvriendelijke preek. Hij is te zat om te reageren….Wij moeten ferm bekomen maar laten dit niet overheersen na al het moois van de voorbije dagen. We nemen een weldoende koude douche en gaan wandelen langs de malécon, waar het toch iets gezelliger is dan de vieze binnenstad. Wij voelen ons zeer goed en zijn bij de gelukkigen die dit mooie stuk Peru aan de lijve mochten

ontdekken en ondervinden.